MedaKitap
hiçlikle başlayıp ölümle biten bazı olasılıklar için
-monolog-I
babama, yine…
bütün ışıklar aya ait güneş gaip ve meçhul
kuşlar konuşunca anımsıyorum güldüğümü
sokak lambasının altında bir anıyı bezerken mecburdum gitmeye ıssız bir çölde yankılanmıştı gidişim kalbime yenilmiştim soğuk şafaklarda yeniden ve yeniden öğrendiğim her şeye yeniliyordum gölgelerin uzattığı hikayeler başlıyordu durmadan ve gecenin suskusu sessizce anlatıyordu babası henüz ölmüş bir çocuğun sayıklamalarını… gölgeni özledim baba yanında yürümeyi ve bir parmağı kopuk elini tutmayı söyleyemediğim sözcükler var ve seni ne kadar çok sevdiğimi söyleyemedim hiçbir zaman gitme baba ölümün daveti boşa çıksın ve kahrım gidişinin ardında kalan çocuksu bir inleyişe dönüşmesin çünkü yol tükendiğinde kış başlıyor fırtına kesif ve göç imkansız şimdi sözcüklerin hayalini biliyorum ve belki hayalin sözcüklerini de saçılmış fotoğraflara bakarken aşka hiç inanmıyorum bir büyük yalanın içinde sahte kar taneleri savruluyor olmazlığına güvenip sustuğumuz her şey dile geliyor sonra ruh ıssızlığına çekiliyor ve duyuları körelince insan sakinleşiyor inançlarımız arzuya dönüşebilir ve arzularımıza inandığımızda özgürleşiriz belki de hayat kötü olanı bağışlatmak ister ama bırakmaz ruh özgürleşsin ve ölüm yardakçısıdır onun oysa arzusu inanç olan özgürdür inancı arzuya dönüşen ise gaip ve meçhul
hayatla başlayıp ölümle biten olasılıklar
bize ne söyler baba
kuşlar gülümseyince anımsıyorum konuştuklarını
yitik anılarımı buluyorum
kuşlar konuşunca gölgeni özlüyorum
kopan parmağın bende kalmış
gelip almayacak mısın…
SERDAR AYDIN
