MedaKitap
dikenler
-gökhan tok’a…-
ne kadar da çoklar; koparıyorum, bitmiyorlar. kopardıklarımın yerine yenileri çıkıyor aynı gece.
kopardığım dikenler derimde derin yaralar açarken, onları koparmaya ara verdiğimde de vücudum bir diken tarlasına dönüyor. üç gün oldu, her yerimden çıkmaya ve büyümeye devam ediyor dikenler.
genellikle geceleri, ben uyurken uzuyorlar. günümün büyük saati onları koparmak, yaralarıma pansuman yapmakla geçiyor.
geceleri uyumaya devam edersem, sanıyorum ki çok yakında bir sabah, kirpi olarak uyanacağım.
Dikenler
Ali Hikmet Eren’e
Randevum saat üçteydi. Biraz erken gitmiş olacağım ki beni bekleme odasına aldılar. “Sizi biraz bekleteceğim,” dedi sekreter kız.; “geldiğinizi haber vereyim.”
Yanıt vermedim. Yalnızca başımı sallamakla yetindim. Benden başka bekleyen bir kişi daha vardı. Konuşmadan onu da sessizce selamladım. Hastaydı besbelli, rengi yemyeşil olmuştu. Bir süre gergin bir bekleyiş oldu. Doğrusu onun sıkıntısının da benimkiyle aynı olup olmadığını merak ediyordum. Kısa kollu gömleğimden görünen kollarıma baktı. Yara izlerimi süzüyordu. “Ne olmuş böyle?” diye sordu. “Sana baktıkça tüylerim diken diken oluyor. Kaza mı geçirdin yoksa?”
“Dikenler,” diye yanıt verdim. “Eğer koparmazsam her yanımı saracaklar. Gece ne zaman uykuya dalsam yeni dikenlerle uyanıyorum.”
Yine bir sessizlik oldu. “Beni anlamanı bekleyemem,” dedim. “ama şunu bil ki ben delirmedim.” Güldü.
“Tabi canım,” dedi iğneleyici bir sesle. “Her dikenliyi deli sansak halimiz ne olurdu?”
Arkamdan gelen fısıltıları duyup döndüm. Sekreter kız yanında iri yarı bir adamla gelmiş beni süzüyordu. Adam hafifçe kızın kulağına eğilip sordu: “Kaktüsle mi konuşuyor o?”
Koluma bir şey battığını hissettim.
