MedaKitap
Özer Aykut’a…
Sanki bir şeyler değişti, havada bir dalgalanma oldu. Küçük ziller gibi çınlayan neşeli kahkahalar duyuldu. Ağaçlar yavaşça salındılar ve saçlarını tarar gibi oynattılar dallarını. Minik bir mucizeydi belki, belki de bir hayaldi. Gün ortası saatlerine özgü özel bir andı sanki. Hiç törensiz, şatafatsız, usulca indi melekler. Suyun üzerindeki nilüferlerde dinlendiler. Gün ışığı gibi sessiz, gün ışığı gibi aydınlıktı varlıkları. Bir görevleri vardı belli ama bize söylemediler. Kısacık bir andı paylaştığımız, göz göze gelip gülüştüğümüz. Bir mutluluk doğdu. El sallayıp selam verdik birbirimize. Hal hatır sorduk. Kısacık bir an için neşeyle dolduk.
“İyi insanlar!” diye seslendiler, “size selam olsun.”
Suyun ortasına düşmüş bir tüy gibiydiler. Biraz sonra unutulacak bir düş gibiydiler. Her şeyin ötesinde, koruyucu masum bir güç gibiydiler. “Bizimle gelin!” diye seslendik onlara, “misafirimiz olun.” Utangaç bir gülüş yayıldı dudaklarına. Hafif bir selamla veda ettiler, devam ettiler yollarına.
Gün aynı gün, göl aynı göl ve nilüferler yine suda. Yine de ayrılığın hüznü var sanki bu çam korusunda.
