MedaKitap
Aveiro’da yalnız bir balıkçı yaşar. Rıhtımlarda çoğu zaman elinde kovayla görülen yaşlı bir adamdır balıkçı Joao. Elleri yaşlı adam elidir, saçları yaşlı adam saçı; ağzı, burnu en çok da gözleri yaşlıdır. Türünün son örneği olan Joao, aslında üç binden daha uzun yıl yaşamış, gümüş bir ejderhadan başka bir şey değildir. İnsan kalabalıkları arasında şekil değiştirip yürür; sokaklarda tıpkı iki ayaklılar gibi gezinir durur.
Kadim ejderhaların insanlar arasına karışabilmek için şekil değiştirme sırlarını buldukları günlere kadar gider Joao’nun anıları. Teker teker ölen soydaşlarının hatıralarıysa, hala yad edilebilecek kadar canlıdır. Farklı bir türün yüzyıllar boyunca kendini göstermeden de olsa insanlarla birlikte yaşayabileceğinin en iyi örneğidir. Gümüş kanatlarını açıp ay ışığı altında uçtuğunu gören en son kişi, en az üç kuşak önce Aveiro’dan ve dünyadan ayrılmıştır bile.
Peki Aveiro’lu ejderha Joao’yu insanlar arasında insan gibi yaşamaya iten şey nedir? Onu tanısalar kimileri sinsi derdi kuşkusuz; kimileriyse aşk yüzündendir diye acırlardı. “Ejderhalara mahsus davranışlar vardır” diye ahkam kesenler bile çıkabilirdi. Oysa gerçek bunların hiçbiri değildir. İşin aslı Joao, çok eskiden beri yaşlı bir balıkçıydı ve bundan sonra da öyle kalacaktır. Joao, daha Aveiro yokken, gümüş kanatlarının pulları ay ışığında parlarken bile balıkçıydı, anlatılan bu hikaye unutulduğunda da balık tutmayı sürdürecek.
